دانلود فایل تحقیق بررسی تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار

توضیحات

دانلود فایل تحقیق بررسی تفسیر کشف الاسرار و عده الابراردانلود مقاله تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار ابوالفضل رشید الدین میبدی صاحب کتاب«کشف الاسرار و عده الابرار» از خاندان اهل علم در میبد در اواخر قرن پنجم دیده به جهان گشود . به جهت رواج فضل و فضیلت در خاندانش مقدمات علوم دینی را فرا خواند . ذوق اموختن او را به هرات، که در آن روزگار از رونق علمی و دینی بهره مند بود کشاندو از محضر خواجه عبدا ... انصاری بهره مند گشت . ميبدى و تفسير كشف الاسرار ابو الفضل رشيد الدين ميبدى براى شناخت ابوالفضل رشيد الدين ميبدى مؤلف تفسير كشف‏الاسرار و عدة الابرار به كتابهاى متعدد و متنوعى مانند طبقات المفسرين سيوطى، طبقات الشافعيه سبكى، طرائق القائق معصوم عليشاه، ريحانة الادب مدرس شذرات الذهب ابن عماد حنبلى، البداية والنهاية ابن كثير، العبر ذهبى، روضات الجنات ميرزا محمدباقر موسوى، الكنى و الالقاب قمى(ره)، الكامل فى التاريخ ابن اثير، سير اعلام النبلاء ذهبى، معجم البلدان و معجم الادباء ياقوت و الانساب سمعانى مراجعه شد، ولى متاسفانه شرح حالى از وى به دست نيامد. تتبع انجام گرفته، حكايت از آن دارد كه ابوالفضل ميبدى شخصى است گمنام، كه در نزد اكثر قريب به اتفاق ارباب تراجم و شارحان احوال علما و مؤلفان و مفسران و عرفا، شناخته شده نبوده است; زيرا در هيچ يك از كتابهايى كه تا قرن يازدهم در شرح حال علما و مؤلفان و مفسران، فقها و محدثان، مشاهير و بزرگان، اديبان و عارفان و صوفيان نگاشته شده است از او ذكرى به ميان نيامده است، و حتى در كتابهايى مثل معجم البلدان و الانساب با اينكه بعضى از علمايى را كه داراى لقب ميبدى بوده‏اند ذكر كرده‏اند، از ايشان سخنى به ميان نياورده‏اند. كتابهايى مانند طبقات المفسرين، طرائق الحقائق، العبر، روضات الجنات، الكامل فى التاريخ و البداية والنهاية با اينكه در شرح حال خواجه عبدالله انصارى مطالبى را يادآور شده‏اند، حتى نام ابوالفضل ميبدى را هم ذكر نكرده‏اند. اولين كسى كه نام او را در زمره مؤلفان آورده حاجى خليفه است كه از طريق تحفة الصلاة ملاحسين كاشفى سبزوارى معروف به واعظ از تاليف وى با اطلاع شده است. اين كتابشناس معروف اهل تسنن در كتاب كشف الظنون مى‏نويسد: «كشف الاسرار للامام رشيد الدين ابى الفضل احمد بن ابى سعيد الميبدى ذكره الواعظ فى تحفة الصلاة‏». كسانى كه پس از حاجى خليفه درباره معرفى ميبدى و اثر وى سخنى گفته‏اند، منبع اطلاعشان همان كلام حاجى خليفه و تفسير كشف الاسرار و ديباچه و مقدمات آن است. پس شناخت ما از ميبدى از طريق غير كشف الاسرار بسيار اندك و در حد كلام حاجى خليفه است، و نه تنها ميزان دانش و طرز تفكر و بينش او نامعلوم است، بلكه تاريخ تولد و وفات و محل دفن او هم مجهول است و حتى در نام و نسب او هم اختلاف است. راه ديگرى كه براى كسب اطلاعات بيشتر سبت‏به ميبدى وجود دارد، مطالعه و تتبع در تفسير كشف الاسرار و مقدمات آن است، زيرا تاليف هر دانشمندى تا حد زيادى معرف شخصيت وى مى‏باشد. براساس ما در اينجا پس از معرفى تفسير كشف الاسرار و عدة الابرار و اثبات اينكه مؤلف آن ميبدى است، شناسايى او را از طريق اثر مهم او پى مى‏گيريم. تفسير كشف الاسرار و عدة الابرار تفسير كشف الاسرار و عدة الابرار تفسير نسبتا مفصلى است‏به زبان فارسى آميخته به عربى كه تا سالهاى اخير به صورت اجزائى پراكنده با نسخه‏هاى گوناگون در حالت گمنامى به سر مى‏برد. بنابر آنچه آقاى محمد محيط طباطبايى و آقاى على اصغر حكمت اظهار كرده‏اند، قسمتهايى از آن در تهران در كتابخانه شهيد مطهرى ره، (سپهسالار سابق) كتابخانه ملى و كتابخانه شخصى مرحوم محيط طباطبايى بوده و قسمتهايى از آن در كتابخانه آستان قدس رضوى، و دو قسمت آن در كابل و نسخه كاملى از آن در استانبول وجود داشته است. ملاحسين كاشفى سبزوارى مؤلف تفسير مواهب عليه متوفاى (910 ه) در موارد بسيارى از تفسير خويش قسمتهاى متعددى از اين تفسير را با اسم و لفظ نقل كرده است و در تفسير روح البيان تاليف اسماعيل حقى بروسوى، متوفاى (1137 ه) نيز بعضى از عبارات اين تفسير ديده مى‏شود و از اين نقلها معلوم مى‏شود كه همه يا قسمتى از اين تفسير در نزد آنان هم بوده و مورد استفاده آنان قرار گرفته است. به هر حال اين تفسير همچنان در گمنامى به سر مى‏برد، تا آنكه در دهه چهارم قرن چهاردهم (1331 - 1339) به سعى و اهتمام آقاى على اصغر حكمت اجزاى پراكنده و نسخ گوناگون آن جمع‏آورى و در ده مجلد به زيور طبع آراسته گرديد. تفسير ياد شده به خاطر لطافت نثر و ارزش ادبى‏اش مورد توجه دانشگاهيان و دانشمندان فارسى زبان قرار گرفت و تحقيقات متعدد و مختلفى پيرامون آن انجام گرفت كه به آن اشاره مى‏شود: 1 - آقاى محمد مهدى ركنى، در سال 1340 هجرى شمسى تحقيق درباره اين تفسير را موضوع پايان نامه خودقرار داده و حاصل پنج‏سال متناوب مطالعه وپژوهش‏خود در مورد آن تفسير را در كتابى با عنوان لطائفى از قرآن كريم، منتشر نموده است. در دفتر دوم اين كتاب 105 قطعه برگزيده از النوبة الثالثه اين تفسير كه از نظر ايشان در زيبايى انشا و قدرت بيان برجسته‏ترين قسمتهاى اين تفسير به شمار مى‏آيد، نقل كرده و در آخر آن نوشتار، واژه‏نامه‏اى در شرح لغات و اصطلاحات اين تفسير عرضه شده كه براى مطالعه‏كنندگان اين تفسير سودمند است. 2 - آقاى حبيب‏الله آموزگار در طول سالهاى 1344 تا 1349 به مطالعه اين تفسير پرداخته و آن را در دو مجلد تلخيص نموده و با نام «تفسير ادبى و عرفانى قرآن مجيد» اثر خواجه عبدالله انصارى، تاليف احمد ميبدى معرفى كرده است. 3 - بار ديگر آقاى ركنى آن دسته از روايات اين تفسير را كه در فضائل حضرت على عليه‏السلام است، همراه با رواياتى كه از ائمه اطهار عليهم السلام در معنى آيات نقل شده، جمع‏آورى نموده و در ده بخش دسته‏بندى كرده ودر مقاله‏اى با عنوان جلوه‏هاى تشيع در تفسير كشف الاسرار در ضمن يادنامه علامه امينى(ره) در سال 1352 در معرض استفاده شيفتگان ولايت قرار داده است. 4 - آقاى محمد جواد شريعت از سال 1350 ه . ش. براى سهولت استفاده از اين تفسير به تهيه فهرستى همت گماشت و حاصل زحماتش را در سال 1363 در اختيار علاقه مندان به اين تفسير قرار داد. 5 - آقاى رضا انزابى‏نژاد از بخش سوم اين تفسير مجموعه‏اى را برگزيده و در هفده فصل دسته‏بندى كرده وهمراه با اشاره‏اى به جهات صرفى و نحوى، سبك سخن و واژگان اين كتاب در نوشته‏اى به نام گزيده تفسير كشف الاسرار در سال 1363 هجرى شمسى به بازار علم و دانش عرضه نموده است. 6 - آقاى بهروز ثروتيان روايات فارسى آن تفسير را (كه 581 روايت است)، در مجموعه‏اى به نام «روايات گهربار گزيده از تفسير كشف الاسرار» گردآورده ومشكلات لغوى و كلامى آن را در ذيل صفحات توضيح داده و اعلامى را كه در آن روايات به كار رفته، در پايان آن نوشتار با شرحى مختصر شناسانده است. 7 - قرآنى با ترجمه نوبت اول از كشف الاسرار با پيشگفتار مرحوم سيد حسن سادات ناصرى در سال 1384ه . ق. توسط انتشارات ابن سينا منتشر گرديده است. مؤلف كشف الاسرار پيش از آنكه اجزاى پراكنده تفسير كشف الاسرار توسط آقاى حكمت، جمع‏آورى و به صورت يك دوره كامل ده‏جلدى عرضه گردد، درباره مؤلف اين تفسير، ابهامهايى وجود داشت. آقاى محيط طباطبايى، در مورد قسمتى از اين تفسير كه در كتابخانه‏اش بوده، مى‏گويد: «نشانى از نويسنده و نام كتاب در دست نبود، تا آنكه ضمن جستجو در فهرست كتابخانه آستان رضوى، به قسمت ديگرى از اين تفسير به نام تفسير خواجه عبدالله انصارى برخوردم، و در مشهد ضمن تفتيش نسخ تفسير فارسى قديمى، با قسمت ديگرى از اين تفسير آشنا شدم كه مربوط به اول كتاب و مشتمل بر مقدمه و نام كتاب ديگرى از اين تفسير و سال تاليف آن بود. ولى چون حاجى خليفه در كشف الظنون، تفسيرى فارسى به همين نام را به سعد الدين تفتازانى نسبت داده، نويسنده فهرست كتابخانه آستان‏قدس،نام‏مؤلف‏اين‏تفسير را كه در مقدمه آن صريحا كشف‏الاسراروعدة‏الابرار،خوانده‏شده، سعدالدين مسعود بن عمر تفتازانى متوفاى 791 هجرى، نوشته است‏». مرحوم معين هم در مقاله‏اى، آن را با نام تفسير فارسى انصارى معرفى كرده است; و محمد سرور مولايى در مقدمه طبقات الصوفيه، در سه نوبت، تفسير كشف‏الاسرار را به خواجه نسبت داده و بعد مى‏گويد: «ممكن است تنظيم كتاب به صورتى كه اكنون در دست است، تلاش مريد و شاگرد او، ابوالفضل رشيد الدين ميبدى باشد» و آقاى عبدالحى حبيبى نيز در مقدمه‏اى كه براى طبقات الصوفيه نگاشته است، كشف الاسرار را از تاليفات خواجه به شمار آورده است. در پاورقى تفسير مواهب عليه نيز يك جا به مناسبت ذكر عبارتى از تفسير كشف الاسرار آمده است: «اين كشف الاسرار از سعدالدين مسعود بن عمر تفتازانى است‏»; و در جاى ديگر، تفسير كشف‏الاسرار را به خواجه عبدالله انصارى نسبت داده است. در فهرست كتب خطى آستان قدس رضوى (1304) ذيل حرف «تاء» چنين آمده است: «تفسير كشف الاسرار و عدة الابرار، اثر تفتازانى است و كشف الظنون، آن را اشتباها به رشيدالدين ميبدى نسبت داده است.» در قسمت مخزن كتب خطى كتابخانه مذكور، دو نسخه از اين تفسير وجود دارد، در صفحه اول يكى از آنها كه كتاب خطى نسبتا قطورى است، چنين نوشته است: اسم كتاب: كشف‏الاسرار وعدة‏الابرار فارسى از آيه اول بقره تا 192 آن - اثر: ميبدى، تاليف: سعدالدين تفتازانى و در صفحه اول ديگرى چنين آمده است: اسم كتاب: كشف الاسرار وعدة الابرار فارسى، اثر: خواجه عبدالله انصارى، تاليف: ميبدى . ولى پس از جمع‏آورى و چاپ اجزاى آن، ديگر آن ابهامها برطرف شده و اكنون اين تفسير از تاليفات ابوالفضل رشيدالدين ميبدى شناخته شده است. ليكن مقتضاى تحقيق آن است كه در مورد دليل اين استناد دقت‏شود، چرا با اينكه اين تفسير به تفسير خواجه عبدالله انصارى معروف است، از تاليفات او به شمار نمى‏آيد; و چرا با اينكه حاجى خليفه در كتاب «كشف الظنون‏» تفسيرى را به همين نام به سعدالدين تفتازانى نسبت داده، اين تفسير از تاليفات او نباشد؟ براى اثبات اينكه مؤلف اين كتاب شخصى غير از تفتازانى و خواجه انصارى است، سه دليل مى‏توان ذكر كرد: 1 - مؤلف همه جا در نوبت ثالثه با عنوان پير طريقت‏يا شيخ الاسلام انصارى و گاهى هم با قيد رحمت‏بر او باد، از خواجه ياد مى‏كند و اين خود دليل آن است كه اين تفسير پس از او نوشته شده و مؤلف آن، غير از خواجه است. 2 - از دو مورد در اين كتاب، استفاده مى‏شود كه در قرن ششم نوشته شده و در ديباچه كتاب نيز تصريح شده است كه آغاز تاليف كتاب 520 هجرى قمرى بوده است. از سوى ديگر خواجه عبدالله انصارى در سال 481 وفات كرده است و تفتازانى نيز متوفاى 791 هجرى است. بنابراين، نمى‏توان اين كتاب را از تاليفات تفتازانى يا خواجه عبدالله انصارى دانست. تصوف و عرفان وى ميبدى در آغاز تفسير كشف الاسرار، پس از بيان اين كه در اين كتاب در هر مجلس سه نوبت‏سخن خواهد گفت، وبت‏سوم را نوبت‏بيان رموز عارفان و اشارات صوفيان و لطائف مذكران معرفى نموده است و در نوبتهاى سوم اين تفسير، از صوفيان و عارفانى چون سرى سقطى، بويزيد بسطامى، بوبكر شبلى، جنيد بغدادى، ذوالنون مصرى، حسن بصرى، ابوبكر واسطى، بشر حافى، حسين بن منصور حلاج، بوبكر قحطبى، سفيان ثورى، ابوالقاسم گرگانى، معروف كرخى، رابعه عدويه و بويژه خواجه عبدالله انصارى با تجليل و احترام ياد نموده، حكايتها از آنان آورده، و مناجاتها و سخنها از آنان نقل كرده است. همچنين در اين بخش از تفسير كشف الاسرار كه در حقيقت تاويل قرآن به مذاق اهل تصوف و عرفان است، اصطلاحات صوفيانه‏اى چون حقيقت، طريقت، منازل، مكاشفات، قبض، بسط، شكر، صحو، بقا، فنا، وجد، شهود، هيبت، انس، جذبه و سماع و امثال آن فراوان به كار رفته است و گاه آيات كريمه قرآن با اصطلاحات صوفيان به ناروا تاويل و تطبيق شده است. به عنوان مثال آيه كريمه «وما منا الا له مقام معلوم‏» كه از قول جبرئيل حكايت‏شده و اشاره به مقام معين فرشتگان دارد بدون دليل و بيان از كلام راسخان در علم با حالات صوفيان و اختراعات آنان تطبيق شده است. عبارت وى در اين مورد چنين است: «وما منا الا له مقام معلوم، اين آيت‏بر لسان طريقت اشارت است‏به منازلات و مكاشفات ارباب حقيقت، يكى در شكر وجد، يكى در برق كشف، يكى در حيرت شهود، يكى در نور قرب، يكى در ولايت وجود، يكى در بهاء جمع، يكى در حقيقت افراد. اين هفت درياست‏بر سر كوى توحيد نهاده، رونده تا برين هفت دريا گذر نكند، روا نباشد كه به سر كوى توحيد رسد...».